به گزارش آوای ورزقان به نقل از باشگاه خبرنگاران؛ من در صفحه اجتماعی‌ام حدود ۵۰۰ دوست دارم اما هنوز هم تنها هستم، دوستان من هم همین را می‌گویند. همه ما تقریبا در شبکه‌های اجتماعی عضو هستیم اما هر روز بیشتر احساس تنهایی می‌کنیم.

فکر کنم مشکل نگاه نکردن به چشم‌های دوستانمان است، ما فقط از دوستانمان حالا فقط یک عکس نمایه می‌بینیم که هر از چند گاهی تغییرش می‌دهند. تا یک تجربه جدید برایمان پیش می‌آید از آن عکس می‌گیریم تا بین دوستانمان به اشتراک بگذاریم، ولی هر بار که به خودمان می‌آییم می‌بینیم از روز قبل تنهاتر هستیم و در واقعیت کسی نیست.

دیگه حتی خواهر و برادرانم محو گوشی‌هاشون شدن! آدم‌های جامعه سرشون رفته تو موبایل… در ایستگاه اتوبوس کسی با کسی حرف نمی‌زند. یاد بچگی‌های خودم افتادم تاب بازی، گرگم به هوا، دویدن‌های قایم موشک و پاره شدن‌های کفش‌های فوتبالم را هنوز به یاد دارم.

پدر بزرگ اما زندگی کرد، با خاطره‌هاش، دور و بر شلوغش، نوازش کردن دست نوه‌هاش، هنوز هم مادر بزرگ را به پیاده روی می‌برد… ای کاش می‌شد کامپیوترم را ببندم، گوشیم رو خاموش کنم و فقط یک روز، یک روز به دور و برم بیشتر توجه کنم.