به گزارش آوای ورزقان به نقل از آناج، حتما شنیده اید این ضرب المثل معروف را که “هر چه سنگ است، مال پای لنگ است!”. ضرب المثلی مشهور ایرانی که گله آدم بدشانس و گرفتار را به ذهن تداعی می کند: “هرچه مصیبت و بلاست بر سر آدم ناتوان و گرفتار می آید و مشکل و گرفتاری اش را بیشتر می کند”.

حکایت این مثل برای بسیاری از آدم های روزگار ما هم صدق می کند. روزگاری که هیچ کس هم طراز با نفر دیگری نیست و گاهی پیدا می شوند مردمانی که هر روز به مشکلاتشان اضافه تر می شود.

مدتی پیش طرحی از سوی دولت با عنوان خرید کالای تولید داخل و حمایت از محصولات ایرانی مطرح شد که پس از مدتی سازوکار اجرایی آن از سوی بانک مرکزی تدوین و به مرحله اجرا گذاشته شد. همزمان طرح دیگری نیز با همان کارکرد و به صورت موازی از سوی وزارت کار برای بازنشستگان تامین اجتماعی و بازنشستگان کشوری مطرح شد.

در عین حال، مقامات وزارت کار عنوان کردند در مراحل بعدی به دنبال فراهم کردن زمینه های پرداخت وام خرید کالا به کارگران هستند ولی در این مرحله بازنشستگانی که تمایل داشته باشند می توانند از این وام‌ها بهره مند شوند. مسئله مربوط به فراهم کردن ضمانت بازپرداخت تسهیلات بانکی، موضوع اصلی مطرح در پرداخت وام خرید کالا است که عدم امکان تامین آن از سوی کارگران باعث حذف و خط خوردن میلیون‌ها نفر از دریافت این وام خُرد شده است.

مسئولان کارگری می گویند هرچند نیت خیر و خوبی در اجرای اینگونه طرح‌ها وجود دارد ولی چون سازوکاری برای استفاده گروه های کم درآمد برای آن اندیشیده نمی‌شود، همیشه این گروه های نیازمند هستند که از دستیابی به اینگونه بسته های حمایتی باز می مانند؛ وگرنه گروه‌های با درآمد بالا نیازی به وام های کوچک ندارند و خود نسبت به تهیه نیازهای کالایی خود اقدام می کنند.

حذف کامل کم‌درآمدها از وام کالا 

کارگران و گروه‌های کم‌درآمد از طرح پُر سروصدای وام خرید کالای ایرانی به دلیل عدم تامین ضمانت بازپرداخت اقساط بانکی خط خوردند و این طرح بزرگترین گروه متقاضیان بالقوه خود را از دست داد.

مشخص نیست، اهداف این طرح چه بود؟ آیا مسئولین با حذف این قشر از جامعه از تسهیلاتی که باید دریافت می کردند، به اهدافشان رسیدند یا نه؟ سوال اساسی تر طرح این نکته می باشد که واقعاً دولتمردان ما در پی چه چیزی بودند؟!!

یکی نالد ز کفش خود که تنگ است

اگر شهدی خورد گوید: شرنگ است

یکی پرده از این اسرار بگشود

که هر چه سنگ، بهر پای لنگ است