درخواست های اعضای کنگره برای تشدید تحریم ها به اصطلاح در راستای به نتیجه رسیدن مذاکرات عنوان شده و نشان دهنده تفکری سطحی و غیرواقعی از این مسئله است که فشارها و محرومیت های اقتصادی می تواند طرف مذاکره کننده را وادار به امتیازدهی کند . هرگونه تحریم جدید بخصوص در زمینه فناوری های اتمی علیه ایران می تواند روند مذاکرات را از مسیر اصلی خود خارج کرده و تهران را برای عدم حضور در گفتگوهای بعدی متقاعد نماید .

اشتباهی که بطور فزاینده در داخل فضای سیاسی آمریکا مطرح می شود این است که : با توجه به اینکه ایران خواستار لغو تمامی تحریم های اقتصادی است پس تمدید مهلت ” طرح اقدام مشترک ” به راحتی ایالات متحده و اهرم فشار آن را بیش از پیش در موضع ضعف قرار داده و موجب شده تهران با فرصتی کافی به احیای اقتصاد تضعیف شده خود بپردازد . بر اساس طرح اقدام مشترک که یک سال پیش از سوی ایران و ۵+۱ به امضا رسید ، تهران ماهانه حدود ۷۰۰میلیون دلار از درآمدهای نفتی خود را بدست می آورد که این توافق طی هفت ماه مذاکرات همچنان ادامه خواهد داشت .

در ادامه این مقاله آمده است : بدیهی است که تحریم ها و کاهش صادرات نفتی ایران تاثیراتی بر اقتصاد این کشور داشته اما این تاثیرات در اندازه ای نبوده که بتوان گفت مقامات دولتی تهران را وادار به حضور در میز مذاکره با غرب کرده است . به اذعان شخص باراک اوباما تحریم های اقتصادی آمریکا علیه ایران نتوانسته نتایجی را که کاخ سفید انتظار داشته ایجاد نماید به همین دلیل نمی توان گفت چنین سیاستی موفقیت آمیز بوده است .

بر اساس گزارش های متعدد از موسسات برجسته اقتصاد بین المللی تجار و بازرگانان ایرانی توانسته اند علیرغم وجود تحریم ها روابط خود با بازارهای مالی دنیا حفظ کرده و ادامه دهند ؛ اگرچه در این مسیر هزینه های نقل و انتقالات آنها در مقایسه با شرایط عدم تحریم اندکی افزایش داشته است . سیاست تحریم موجب شده که ایرانی ها راه های دیگری جز آنچه بطور عمومی در سطح دنیا استفاده می شود را پیدا کرده و رایزنی های مالی و تجاری خود را از آن طریق انجام دهند ؛ مانند آب که هر تعداد مانع و سد مقابل خود ببیند از مسیر دیگری راه پیشروی خود را باز کرده و پیدا می کند .

سیاست ” اقتصاد مقاومتی ” اهرمی موفقیت آمیز در داخل ایران بوده که تا حدود زیادی توانسته تاثیر تحریم های آمریکا را از بین ببرد . عدم تمرکز مالی بر صادرات و واردات و اتکا بر تولید محصولات داخلی محور اصلی این سیاست است که پس از طرح و اجرای آن نتایج مطلوبی در پیشگیری از افزایش نرخ تورم و رکود اقتصادی در نظام اقتصادی و مالی ایران بدست آورده است .

نشنال اینترست در بخش دیگری از این مقاله به نقل از آرنولد خاطرنشان کرد : بعلاوه اینکه تحریم ها موجب بروز استقلال و خودکفایی هرچه بیشتر در میان ایرانی ها شده است . آنها دریافته اند که با تمرکز بر تولید و اقتصاد داخلی می توانند به منافع بیشتری در مقایسه با ” تمرکز بر صادرات نفت ” دست پیدا کنند . بنابراین تشدید تحریم ها در چنین شرایطی نه تنها موجب قدرت متمرکز اقتصادی ایران شده بلکه توانایی اهرم آمریکا در مذاکرات برای دستیابی به توافقی مطلوب را کاهش می دهد .

ادعا می شود که تحریم های آمریکا علیه ایران اقداماتی پیشگیرانه و تنبیهی از طریق  پارهای از قوانین ، دستورات اجرایی و سیاست های نظارتی است در حالی که بسیاری از بخش هایی که مورد تحریم قرار گرفته اند ارتباطی به دولت و حکومت در تهران نداشته و مستقیما زندگی شهروندان عادی را نشانه گرفته است . این احتمال وجود دارد که واشنگتن حتی در صورت توافق جامع و نهایی هسته ای باز هم بخش هایی از این تحریم های ضدایرانی را به بهانه های گزافی مانند وضعیت نابسامان حقوق بشر در ایران حفظ نماید .

در انتهای این مقاله آمده است : بیش از سی سال ایران تحت تحریم های آمریکا قرار داشته و بدلیل عدم سازش با واشنگتن بر سر برنامه هسته ای خود همچنان تحت شرایط تحریم زندگی می کند . انعطاف مثال زدنی و شگفت آور ایران در مواجهه با محدودیت های اقتصادی در سطح بین الملل ناامیدی فزاینده ای را در میان سیاستگذاران و مخالفان سرسخت آن در دولت آمریکا ایجاد کرده است .

نکته جالب در این ماجرا این است که تشدید تحریم ها از سوی ایالات متحده تنها موجب تقویت جسارت و شجاعت ایرانی ها در تداوم مسیر پیشین خود خواهد شد و موضع واشنگتن در مذاکرات هسته ای را کاهش می دهد . این کاهش موضع هیات آمریکایی را وادار خواهد کرد تا برای جلب رضایت طرف ایرانی امتیازات بیشتری را واگذار کند . همچنین ادامه تمرکز بر سیاست تحریم مشروعیت مذاکرات هسته ای میان تهران و ۵+۱ را نیز تحت الشعاع قرار خواهدداد.