آتش نشانان فداکاری که جان ها و دل هایشان آکنده از عشق و محبت بود، چه جسورانه جان خود را برای نجات هم میهنان خویش نثار کردند.

اگر چه با تلاش و از خودگذشتگی این مهرورزان جاوید، شعله های آتش در ساختمان پلاسکو تهران فروکش کرد، اما شعله‌های بی‌قراری در سوگ جان باختن این بزرگمردان بی ادعا در دل ما هیچگاه فروکش نخواهد نمود.

دیروز وقتی بازیکن برزیلی تیم مس سونگون ورزقان در یکی از حساس ترین دقایق بازی، گل برتری تیم را مقابل آذرخش بندرعباس به ثمر رساند و به سوی بنر تسلیت شهادت آتش نشانان حادثه تلخ ساختمان پلاسکو رفت و با اشاره دست، گل خود را تقدیم روح آن غیور مردان جان بر کف نمود، دیگر نتیجه بازی برایم اهمیتی نداشت و شوقی شگرف تمام وجودم را در بر گرفت. گویی تمام خواسته هایم را از اخلاق و فرهنگ در ورزش، یکجا از او هدیه گرفتم.

همانگونه که نام و یاد پرآوازه آن شهدای گرانقدر برای همیشه در تاریخ پُرافتخار ایران اسلامی خواهد درخشید، تاینان داسیلوا نیز با این حرکت خودجوش، نام خود را در میان برگ های تاریخ باشگاه مس سونگون ورزقان جاودانه کرد.

باشد که روح آن حماسه آفرینان، از این اقدام او شاد گردد.

سوختی تا خانه ما را نسوزاند غمی

بر مزارت اشکهای عاشقان فانوس‌هاست

زیستی در شعله‌ها و پر زدی با شعله‌ها

زندگی با مرگ، شرح غیرت ققنوس‌هاست