به گزارش آوای ورزقان به نقل ازتبریزبیدارچندی است که در ایل گلی تبریز مجسمه چوبی از استاد شهریار بنا شده است که بی نهایت ناهمگون و غیرمتناسب از نظر قد و قامت است و بدون رعایت حجمهای ریاضی و هنری گاه مردم و بازدیدکنندگان آن را به سخره میگیرند.
و این مجسمه همانگونه که میبینید در شان شهریار نیست، برای مثال کلفتی عصای شهریار به چوب دستی هرکول بیشتر شبیه است.
این موضوع موجبات ناراحتی ادب دوستان و هنرمندان را فراهم کرده/ف اما چرا زیبایی، خلاقیت و هنرمندی هنرمندان در این طراحیها مدنظر قرار نگرفته است؟!
سید محمدحسین بهجت تبریزی سال ۱۲۸۵ متولد شد و ۱۳۶۷ درگذشت، او متخلص به شهریار (پیش از آن بهجت) شاعر ایرانی اهل آذربایجان بود که به زبانهای ترکی آذربایجانی و فارسی شعر سروده است.
وی در تبریز بهدنیا آمد و بنا به وصیتش در مقبرهالشعرای همین شهر به خاک سپرده شد. در ایران روز درگذشت این شاعر معاصر را «روز شعر و ادب فارسی» نامگذاری کردهاند.
مهمترین اثر شهریار منظومه حیدربابایه سلام (سلام به حیدربابا) است که از شاهکارهای ادبیات ترکی آذربایجانی بهشمار میرود و شاعر در آن از اصالت و زیباییهای روستا یاد کردهاست. این مجموعه در میان اشعار مدرن قرار گرفته و به بیش از ۸۰ زبان زندهٔ دنیا ترجمه شده است.
شهریار در سرودن انواع گونههای شعر فارسی -مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی- نیز تبحر داشتهاست. اما بیشتر از دیگر گونهها در غزل شهره بود و از جمله غزلهای معروف او میتوان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار نسبت به علی بن ابیطالب ارادتی ویژه داشت و همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ داشتهاست.